Snow in Ankara - Refined

He was dressed, went down the stairs slowly in the morning of the loneliness and the silence. School bag on his back had more than books. It was sign of years and a truly burden on his shoulder. Downed darkness of the early time of the day seemed so suitable for this man.

He continued to walk, and he was in the bus-stop, saw the very long queue, stood at the end of it hopelessly and had a reckless lookup to barely shining sun. He thought about the late minibus while he was losing himself in a blurry horizon as realisation of the possible future in the clashing clouds. Time has passed, the line became crowded. He thinks he was very behind of the line as he was not able to reach vehicle on time whereas the end of the line was too far from the bus-stop that was not seen from the place child stood. Minibus arrived with growls later. It did not look like others-it was new, large, and clean and it had bright glasses. People started to get in it. When it was full, boy ran front of the line and shouted through the door "inside, inside". Driver immediately stopped and child jumped in. Boy was used to travel standee. He put his bag on floor and got some change from his pocket. He gave all coins to driver. They went long and long. There were people to get in and get out of. Interior became crowded during the way. Time had come at last. The child yelled to driver: "in an available place, please". Man looked at him from the rear view mirror, quickly manoeuvred vehicle to right side of the road, and opened the door. Minibus quickly disappeared. Child crossed the street and stopped in front of the school. He looked at it like a deep sigh was. Meanwhile pouring rain stopped and turned into snow immediately. He quickly entered the building.

He imagined a story that can tell his all feelings freely and honestly. It is certain that he cannot able to share his own world to another people. It is a way to introduce flying images in his mind by writing. Thus anybody can able to read and feel pity about him. His only and biggest desire was that; asking for sympathy. His thoughts-in the form of a story of life in Ankara, could tell the most beautiful expression. It comes to mind for every boarding minibus. When he sees it, while he is passing near, being in Istanbul, touching gliding snow flakes at the moment, feeling the summer heat on his head... All of these are the most beautiful images which tell about the city. It is reflection on faces of people of vain Ankara. Loved it was, and a lot of about this city. To be frank; Istanbul is legendary and awesome; however Ankara is a huge part of him. He is totally dependent on Ankara desperately.

06810 - M6 6DB

"Bak şöyle hayal et; hava kapalı, son dersinden de çıkmışsın. Sanki o yüzden biraz rahatlık ta var. Ama bi yandan da küçük derin bi sıkıntı da var. Neyse işte yürümeye devam ediyosun, servise binicen. Sonra insan kalabalığını görüyorsun, hepsi Tunus servisini bekliyor. Cuma ya bugün hani haftanın sonunu getirdik rahatlığıyla kendilerini sokaklara, kafelere, barlara atacaklar. Nasıl olsa cumartesi, bilemedin pazar günü çalışırım tesellisiyle. Hava da iyice kapadı mı ne? Herhal bir iki yağar zaten sonra da karanlık olur iyice kederlenirsin. Tipik Ankara sonbaharı işte napcan.

Ahanda tam böyleydi işte adamın havaalanından kırk beş dakika-bir saat sonra çıktıktan sonraki hava. Kapalı, isteksiz, hiç yüz göz olmuyor. Oysa daha öğlen on iki bile değil. Naparsın işte tipik İngiliz havası dedikleri bu olsa gerek.

Çok uzun bir zaman dilimi içerisinde-ki bu süreye İngiltere'ye ayak bastığı günler de dahil, tam olarak nerede olduğunun farkında değildi. Kendi kendine içten gelen bir fısıltı ona Finlandiya, Finlandiya, Oulu, Jyvaskyla diye sesleniyordu. Mamafih uçan martılar, bağıran kargalar, koşuşturan sincaplar, geç dönem on dokuzuncu yüzyıl tarihli pablar, köprüler, fabrikalar, hanlar hamamlar onu ucundan da olsa gerçeklerle yüzleştiriyordu.

Ha bi de şu var. Bir yere gidince beklentilerin çok önemlidir. Neredeyse baştan aşağı değişir orası, bambaşka bir hal alır yav. Bu beyin ne kadar da güçlü bişey işte. Hakimiyet tamamen onda. Neyse, beklenti önemlidir, şimdi bi kaç şey okursun, ya da görürsün. Bunlar senin tüm fikrini etkiler hatta menfi ise bilakis zehirler zihinleri. Tam bu noktada dengedeki terazi gibi düşün. Bi tarafta Bent Deresi stayla muhit söylentileri, bi tarafta da esrarengiz insan, Miss Bays'in umut veren, kalpleri ısıtan videosu. Ama şu gerçek ki terazinin iki tarafı da gerçeklerin ürünüydü, emin ol.

İnsan elindekilerin kıymetini kaybedince anlar derler ya, işte çok doğru o. Yok yok o duygusal, ağdalı anlamlar yükleme gayreti değil bu benimkisi. Daha basit bir aidiyet. Tamam tamam internetten bahsediyorum. Allah seni inandırsın adamcağız üç gün boyunca-hatta dördüncü günün akşamında düzeldiğini söyler hep, internete erişmek için debelendi durdu. Bi o tarafa koştu bi bu tarafa. Helak olacaktı valla. Hadi bi de bildiği bi yer olsa yine iyi. Ne dil bilir, ne alışlanlık, ne de yer-yurt. Ama helal olsun azimle delen ecdad misali başarıyla kalktı bu sorunun altından. Ama tabii günler geceler ne mutsuzluk, ne keder, nasıl bir hayata küsmüşlük aboov. Bir dokun bin ah işit. Aha işte tam da bu noktada Pays Hanım sahneye çıkmış. Gerçekten çok ilginç bi durum tesadüfi gibi biraz da. Sen kalk üç bin küsür kilometre öteden yaban ellerin arasına gel, tabii kimseyi tanımaman normal ama o koca okulda, o mahşeri kalabalıkta tanıdık bir yüze rastla. Artık buna kader mi dersin, tesadüf mü dersin, yoksa sosyal medyanın, efendime söyliyim web 2.0'ın gücü mü dersin ben bilmem. Ama aynen böyle işte. O kadar adamın arasından görmüş kızcağızı. Şimdi o da öyle bi anlatıyo ki biraz tabii tedbirli olmakta fayda var. Diyor ki vay efendim ben bir gördüm bunu böyle bir ışık, bir huzur dalgası, bir enerji patlaması, mutluluk radyasyonu. Yok artık daha neler? Bi de şey; bu da ona öyle bi bakmış ki sanki eski bir dostu uzun zamandan sonra tekrar görmüş gibi. Ama kontrolsüzlük yok, oturmuş bir tavırla, nazik bir gülümseme sanki "o geldi herşey yoluna girecek"der gibiymiş. Yuhayo, daha neler değil mi? Abartmanın da bir sınırı var. Da işte ama zor zamanlardı onun için Allah bilir nasıl canlandırdı kafasında. Belki de tamamen uyduruyo, yani sanki yapmadığı bişey değil biliyosun.

Neyse birinci ayın sonu muymuş son haftası mıymış en sonunda bu yavaş yavaş idrak etmeye başlamış İngiltere'de olduğunu. Ulan ayı bir ay olmuş oraya geleli bu kadar mı zaman aldı anlaman. Deli mi ne aklı bir karış havada. Ama ben biliyorum kesin bir kız vardır bunun umutsuzca sevdiği. Hani onun o meşhur "gerçek aşk" saplantısı. Manyak tutturmuş tek taraflı aşk, asıl olması gerekenmiş. İnsan aşık olmak için, karşısındakinin de kendisine aşık olmasına gerek duymazmışmış. E bu senin yaptığın kendi canını yakmak, üzülmeye göz yummak değil de ne? Mutlu olamadıktan sonra napayım ben gerçeği, hakikiyi. Neyse işte bu modda ise işte o aralar ondandır yani.

Bakalım uzun zamandır aramıyor, ne sesi çıkıyor ne soluğu. Bayağı oldu konuşmayalı, kendince havadis biriktiriyor kesin o bahsetmediği kızın peşindedir. Neyse lan çok uykum geldi. Yatak ta yarın konuşalım biraz da yeter."

"By Wisdom and Effort"

Concilio et labore...

He continuously speeded up his feet by rain. Actually it was not a rain. They said that it was drizzle. Strong wind also hit his face wet by the raindrops. Then hardly found a way to stop. There were signs showing one particular direction. Unwillingly-but slightly willingly this was mainly just because of desperation, headed towards to the automatic door. His misery was clearly shown on the door as a reflection. One step ahead there was a huge crowd was waiting for something but it was not him obviously.

He slowly got down to the stairs and mingled with the crowd quietly. Frequently moving his head to deceive himself to looking at for familiar face. It was totally pointless.

M. was talking to people in a small room. To be frank, you could feel her high energy and friendliness from miles away. She looked at him and smiled just like seeing a friend after long time ago. Also you could interpret it as a relief of knowing he is here and everything will be all right.

From 3038 kilometres away you just recognise a person from a YouTube video. Thoughts come to mind and says that will be a good day, and month and even a year maybe.

People were dancing in front of a Wii, The Sugarhill Gang's Apache was playing.

Let's say "how it was started" for future.

jump on it!

Yalandan da Olsa - Rüyalar

"Sana bi hikaye anlatayım mı?"

"Anlat?!"

...

Toplantıdayım. Serhat Abi hararetli şekilde bişeyler anlatıyor. Aralarda da duraklayıp, Nesrin'e ve sana not almanızı söylüyor. Korcan ile Seren konunun dışında geyik muhabbeti döndürüyorlar. Yağız odanın köşesinden Serhat Abi'yi onaylıyor Alimoğlu'yla dalga geçmekten fırsat bulduğu zamanlar. Ben ise yavaş yavaş bakıyorum etrafa. Sağdan sola doğru gezdiriyorum kafamı. O an sesler kesiliyor sadece insanlar kalıyor geriye kendi telaşlarında olan. Sonra gözüm birine takılıyor. Hoşlanmak değil bu, hayır. Kesinlikle böyle bir şey değil. Trafikte kaza seyreder gibi, çamaşır makinasının önüne çömelmiş küçük bir çocuk gibi bakıyorum ona. Hayran hayran değil. Salak salak "içim bir hoş olarak" da değil. İnceliyorum sanki. "Niye hala bakıyorum ki?"'ye cevap arıyorum. Ama bulamıyorum. Oracıkta geçen bir kaç dakika bu mühim evrensel problemimi çözmek için uğraş verirken bana saatler gibi geliyor. Yelkovan gelecekten korkar hale geliyor, bir adım daha atmaktan imtina ediyor.

***

Akşam Yemeği, Ankara

Tam saatinde geliyorum mekana, ne bir eksik ne bir fazla. Sonra bir anda vazgeçiyorum içeri girmekten. İçimi bilindik, her zaman yanımda olan o his kaplıyor. "Lan ya kimse gelmediyse daha. Salla ya biraz dolan etrafta o zamana kadar elbet birileri de damlar." İçeri girmeden hemen görüyorum dolu masayı. Gözlerim onu arıyor. Aciliyeti devralan husus, beni masadakilerle kuru ve içten olmayan selamlaşmaya mecbur bırakıyor. Zaten pek candan davranılası kişiler değil. Korcan olsaydı halbuki ya da en azından Yağız daha iyi olurdu. Tesadüfi doğru bir hamle yapıyorum ve masanın diğer tarafına geçip oturuyorum. Gereksiz naber-nasılsın muhabbetinden sonra havanın kararmaya başladığını farkediyorum. Bi pizzacıda ben ve salak üç kızla birlikte kendimi çok derbeder ve kadersiz hissediyorum. Ama ansızın bende bir hissizleşme hasıl oluyor. Tüm duyularımı kaybediyorum. Hiçbir şey göremez oluyorum. Mamafih etraf karanlık değil. Üstüne üstlük muazzam bir aydınlık peydah olmuş dükkanda. Bir yandan da ışığın zayıfladığı beynimde zuhur ediyor. Tüm bu kudretli nurun müsebbibi oymuş meğerse. O kalpleri ısıtan gülümsemesi, insana dünyaları bahşeden gözleri ile bize bakarken içten bir "merhaba" dökülüyor dudaklarından. Sonrasında ise tam karşıma oturuveriyor. Bütün geceye spoiler verircesine bir hareketle çekiyor sandalyeyi ve kuruluyor yerine...

Heartbreak

from the diary of Blood Money

“It is nearly winter yet weather does not tend to show its face as an ordinary autumn. When you look around nobody seems to feel cold. It looks like they feel cold, if someone shouts that temperature is below zero. This dry, sharp and freezing weather makes the leaves fall, where children then play. This is a typical season scene in Ankara, but a long time has passed, the city has changed. The only thing that remains in my memory is autumn in Ankara. I head out to the street. Buses roll by on the road as people wait for one to board in long desperate queues. The sun is almost down, partly seen between clouds. It does not make a difference whether it’s noon or evening: the weather is still cold. I cannot feel my nose, ears or fingers. That is not important. There is an ache in my chest that suppresses the bite of cold.

I finally got on the bus at nearly 9 p.m. I sat all the way in the back. There seemed little difference between being inside or outside the bus: both felt cold as ice cubes. I usually like to travel via buses; they are usually very comfortable. This helps me to forget my objective in going there. Personally I can travel long hours on these kind buses. Maybe it is a big delusion. Let me explain my understanding about trips. You know how when a trip takes a short time, you do not want to get out of the vehicle. Whatever it takes, it should be continued. However, it is not the case when the trip is longer. When you know your trip takes many hours, you can get bored and even fantasize about jumping out of the bus. Thus, it is the trip delusion. At that time, I hear a sound, a weak sound. Yes it is, the song called Violet Hill. Someone is listening to Coldplay, and I hear the notes, instruments and voice. In that moment I think it is a wonderful song. It perfectly suits the city in this season. When the rain starts, the drops pattering on the window, the song fades out. The road is nearly half traversed, but interestingly enough, I still get bored of this trip. There are some problems with this situation. I like to travel by bus, but I get bored. Secondly, I normally like cloudy, cold weather, but these clouds and rain make me utterly depressive. All of it is enough to make me wonder why do I even take this trip and where do I even want to go? Moreover, recognition makes me feel the pain more strongly. And I cannot breathe...

I understand that I have arrived at my destination when I open my eyes and look around me. What I remember last is the nuisance of pain. In the middle of October it snows. Flakes fly about in the air, and it seems they do not intend to land anywhere. The grass becomes white, and a yellowish sky covers the place. It is so silent you can easily hear your own breathing. Now I can see I walk unconsciously and am not aware of what I am doing. I stop in front of the statue behind the ornamental pool. I hold up my head to see who he is. I did not prevail. Actually, why did I come here?”

Odour, simit and street

“An odour can triggers many things to brain” said professor. “You may remember a scene from your childhood or a specific moment in your life. However, as you know human cannot digitalise it yet”. “What do you mean by digitalise, professor?” said young man. “When you hear a pipe, you can record it, or when you see a beautiful view, you can shot. But you cannot do these for an odour that is appetitive”. After this answer, boy starts to think. A lot of memory realised in his mind. He remembered different odours and their remembrance. One of them is about new washed apartment. It keeps on corridors until floor dries up. It is definite and specific scent and he can define when he smells. And her scent... How can he forget it?

Boy bites a part from simit, while its odour is covering the room. It is weird that this kind of simple food's taste is good.

Class is dismissed. Girl got down the stairs and headed out to crowd. She moved through the seller and bought a simit. She bit it, chewed it, and swallowed. It was delicious, but everyday eating simit is unbearable. In a short moment, she thinks that she will never eat it again. Obviously she is not aware the saying “eat big bite, do not speak highly”. A sip is taken from orange juice.

I want to talk about things that peculiar to Ankara. One of them is weather which I point out in my last article. Moreover I will continue to tell about the weather. The second one is simit. At the very beginning of my life simit has a part. This dark, crispy, sesame thing is very powerful. It is filling,tasty and cheap. However, sadly and unfortunately you cannot find this out of Ankara. Thus you have possibly these kind of memories, if you live in Ankara. Having memories also means you walked a lot and saw many nice streets. Streets are the third one. If you cruise around the city, you may discover great places like Ayrancı, Esat, Kavaklıdere and Bahçelievler. Nice, green and silent streets are waiting for you. You can buy a simit and invite a good friend(it is optional). Walk long time. Do not worry about time. Smell the street, bite the simit. After long time you will remember these, not just some exam, project or rude man in copy line. At a moment, you feel that you love Ankara. You may remember a scene from your childhood or a specific moment in your life just by a scent. On the other hand we cannot keep it in our digital media devices.

“I just notice that there is a girl's shade on me. Maybe she is watching me. She comes to near. Now I can recognise her. Her scent, that is totally a sign, she is here. Then her face appeared behind the shade.

I said her I love you. Her response bemused me. She had not any time and she thanks to me.”

Gam Tozu ve Dünya'nın Ninnisi

...gencin cansız bedeni yatağın üstüde duruyordu. Aslında cinayet ya da intihar değildi sebebi. Hani derler ya vakit saat gelmiş diye. Yatağın üzerinde duruyor da denemez, uykuda yakalanmış gibi yorganın altında, yüzü duvara dönük, hala uyuyormuş gibi. Odanın genelinde bir düzen hakim olsa da bi karışıklık ta sezilmekte. İş üstündeyken uyuya kalmış, sonra da yatağa girmiş gibi. Ama etrafı toplamaya yetecek gücü kalmamış. Masanın üstünde bir sürü kağıt; bazıları ders notu, bazıları malzeme listesi, bazıları el ilanı. Aralarda kimliği, telefonu, kalemi falan da seçilebiliyordu. Bunların yanı sıra bilgisayar da açıktı. Çalışmasını bilgisayarda yapıyordu sanki. Siyah ekran, arkasında tüm cevapları tutuyormuşçasına orada dikiliyordu. Bir fare hareketiyle sanki tüm sırlar çözülecek, oğlanın neden öldüğü belli olacak, konu da kapanacaktı. Herşey o harekete bakıyordu. Tüm bunların aksine, iki pencere ilişti göze. Biri ortam yürütücüsydü-ki duraklatılmış bi şekilde bekleyen vega görülüyordu. O kadar sabırsız görünüyorlardı ki "Ankara"'yı söylemek için, püflemeleri rahatlıkla duyulabiliyordu Deniz'in. Diğer pencere ise web tarayıcısına aitti. İşte bu herşeyin cevabının olabileceği bir ipucu olabilirdi. Ya da alakasız, boş bir sayfa da olabilirdi. Uzun-sayfalarca süren, bir yazı vardı ekranda.

"Üç yıl önce... Hazırlıktayken okuldan eve gitmek için ODTÜ durağında bekliyordum. Öyle sağa sola bakınırken bir kız gördüm. 30 saniye sürdü herhalde. Bir insan, bir insana bu kadar mı benzeyebilirdi? Sanki Melisa Sözen karşımda duruyordu. Sadece Melisa Sözen'e benzerliği değildi benim gördüğüm. Tanımlayamadığım başka birşey de vardı. Daha sonra Bilkent Köprüsü'ndeki durakta da gördüm, sonra tekrar ODTÜ'de. Çoğunlukla da yanında bi oğlan vardı. Erkek arkadaşıydı herhalde. İlerleyen zamalarda okulda da görüyordum. Bir seferinde ise yemekhanedeki kuyruktaydı. Bir tabak makarnaya aynı anda hamle yaptıktan sonra karşılıklı özürler vardı. O yemeği, hatta günü; sesini duyma mutluluğuna sahip olarak geçirdim. O günden sonra da görmeye devam ettim. Bazen bi koridorda, bazen bi durakta, bir sene sonra ise serviste karşılaştım kendisiyle. O yıl boyunca onu sadece serviste görebiliyordum. Bir İngilizce dersi arasında önümden geçerken gördüm. O sırada arkaşımı gördü ve konuşmaya başladılar. Gerçekten çok önemliydi bu çünkü arkadaş sayesinde kim olduğunu öğrenebilecektim. Sonra düşünmeye başladım. Bu insanlar nereden tanışıyorlar diye. Akabinde hazırlıktan tanıştıklarına kanaat getirdim. Bu kısa süre içerisinde de zaten onlar konuşmalarını bitirdiler. Şimdi bakınca niye gidip te kim olduğunu sormadığımı bilmiyorum. Halbuki durumu olabildiğince açıklayıp, sorabilirdim ki sormamam daha sonra başka büyük sorunlara sebep olacaktı. Bu karşılaşmadan sonra bi daha görmedim onu. Bir sonraki sene hem görememekten-gözden ırak olan gönülden de ırak olur hesabı, hem de derslerin yoğunluğundan kızı unuttum gitti. Fakat bu duyguları daha da kuvvetlendirdi. Çünkü uzun zamandan sonra ilk defa görecektim. Herhalde yine servisteydi bu kaşılaşma. Bi kaç kez daha görünce bir anda! düzenli bir şekilde görme isteği uyandı içimde. Hergün iki sefer durağa gelmeye başladım. Bir gün görünce haftaya yine aynı günde ve zamanda gitmeye çalıştım. Ama kızın gelişlerinde bir düzen ua da istikrar yoktu. Bu durum görmeyi zorlaştırsa da içimdeki görme isteğini güçlendiriyordu. Bir gün servis için İktisat Binası'nda beklerken-zaman öldürmek demek daha doğru olur, kızın binadan çıktığını gördüm. Aslında okulun ilk günüde de G Binası'nda görmüştüm ama bu , tüm hikaye için çok dramatik bir andı. kız binadan bir oğlanla çıkmıştı. Arkadaşı da tanıyor gibiyim. Liseden tanıyorum diye geçirdim içimden. Herhaldeydi, çünkü daha çocukla konuşma fırsatı bulamamıştım. Kız durağa doğru geliyordu. Ben de vakit geçirmeye devam ederek duraktan ayrılıyordum. Emindim, zira kız nasıl olsa durağa gelecekti. Kızın yanından geçtim ve bir tur atıp tekrar durağa döndüm. Ama durakta yoktu. Biraz yukarıdaki durakta da yoktu. Yine onsuz ve dolayısıyla umutsuz bir şekilde servise bindim. Aklımda ise yanımdan geçerkenki an görebildiğim yüzü vardı. Son kez gördüğümde yanından geçip gittim. Bugün ilk defa seni gördüm serviste. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle."

Player Substituted In

Beşiktaş seems posh when you look at it from Barbaros. It is just seen the colorful, lighted shops and buildings. However real Beşiktaş is hiding behind these ornaments. These are just a kind of camouflage and decoration. Continuing to walk down to street during the sunset. Sun goes behind the Kız Kulesi and thoughts pops up in mind that the how much we are distant to opposite side, life, happiness and success by just looking at sun that is greeting the city. At this time you just arrived the city core.

Firstly fishermen welcomes people, before entering Ihlamur. Beyond this point just shows the real Beşiktaş. All of old, crowded, jammed buildings that seems familiar from Kemal Sunal's films. A character from the movie just live there, that we can see or imagine. While cruising around, it is not hard to feel the spirit of all hanging lives from windows before we see and after we go. There are children, play football wearing Beşiktaş jersey. Lips smile and thoughts appear about the saying; “everybody become a fan of x”. This is like a concrete example of the sentence. I am a fan of Beşiktaş, that makes me happy and in this great place I am a just travaller passing through here that blackly shining and has a whitely hope. Except of me the others are not temporarily in here. They are the parts of a puzzle and stand for years.

You enter an apartment and walk up the stairs. It is narrow and spiral ladders makes you bored but puts into the stories happened in here. It is an understanding shows you are not in a familiar apartment that can be found in Bahçelievler or Ayrancı. At the end of the ladders, it is time to confront with objective in order to reach to goal. You can easily find a way as a objective to go to İstanbul. Since you decide that you also need a strong cause to go. İstanbul is not a cause. Football matches in the historic and scenic stadium, playing computer games with best person in the world, missing love are all a good cause for achieve to go to İstanbul. Under these circumstances it is possible to see the huge impact of the happiness on person that is not aware of his hunger and sleeplessness. Just waits for a magical touch from an angel and being happy and full again. This is the chance to turn back to reality of the wild and cruel world.

More than one year later, there is an opportunity to meet in same place. However, the big cause to come to İstanbul completely shades the big, possible happiness in this place. For whom the bells toll? This is a complete separation from the flat. On the other hand people think that is more than leaving the flat. They are just preparing to leave all memories and feelings. For a moment they stopped to put stuff on boxes. You are on the narrow side of the big emotional line separates the situation, crying or not. With full eyes they continues to put stuff in boxes by looking at walls with shattered heart. Unwillingly all the actions and decisions are. It is seen a new life and experiences at the end of the tunnel as a little candle light.

Snow in Ankara

He was dressed, went out and slowly downed the stairs on the morning of the loneliness and the silence. School bag on his back had more than books. It was bruised of years and a truly burden on his shoulder. Downed darkness of the early of the day seemed so suitable for this man.

He continued to walk and arrived the bus-stop, saw the very long queue, stood at the end of the queue hopelessly and had a reckless lookup to barely shining sun. He thought about late minibus while was losing himself in a blurry horizon as realisation of the possible future in the clashing clouds. Time has passed, the line became crowded. He thinks he was very behind of the line as he was not able to reach vehicle on time whereas the end of the line was too far from the bus-stop that was not seen from the place, child stood. Minibus arrived with growls later. It did not look like others-it was new, large, clean and it had bright glasses. People started to get in it. When it was full, boy ran front of the line and shouted through the door "inside, inside". Driver immediately stopped and child jumped in. Boy was used to travel on stand. He put his bag on floor and got some money from his pocket. He gave all coins to driver. They went long and long. There were people to get in and get out of. Interior become crowded during the way. Time had come at last. The child yelled to driver: "in an available place, please". Man looked at him from the rear view mirror, quickly moves vehicle to right side of the road, opened the door. Minibus quickly went. Child crossed the street and stop in front of the school. He looked at it like a deep sigh was. Meanwhile pouring rain stopped and turned into snow immediately. He quickly entered the building.

He imagined a story that can tell his all feelings freely and honestly. It is certain that he cannot able to share his own world to another people. It is a way to introduce flying images in his mind by writing. Thus anybody can able to read and feel pity about him. His only and biggest desire was that. Asking for sympathy. His thoughts-in the form of a story of life in Ankara, could tell the most beautiful expression. It comes to mind for every boarding minibuses. When he sees it, while he is passing near, being in İstanbul, touching gliding snow flakes at the moment, feeling the summer heat on his head... All of these are the most beautiful images which tell the city. It is reflection on faces of people of vain Ankara. Loved it was, and a lot of about this city. To be frank; Istanbul is legendary and awesome, however Ankara is a huge part of him. He totally dependent on Ankara desperately.

Oyuna Giren Oyuncu

Barbaros’tan Beşiktaş süslü gözüküyor. Paranın döndüğü semt gibi. Beşiktaş’ın önüne konulmuş bir karton. Balıkçıların oradan Ihlamur’a indiğinizde, gerçek Beşiktaş karşılıyor. Eski, bitişik, sıkışık evler, Kemal Sunal’ın filmlerinden kalma sanki. Her birinin içinde sanki o filmlerden bir “tip” yaşıyormuş gibi. Biz gördüğümüzde de, ondan önce de. Sokakta top oynayan çocukların Beşiktaş formaları insanı gülümsetiyor. Ütopik, herkes bir gün X’li olacak sözünün yansıması. Ben sadece bir yolcuyum bu sokaklarda ve Beşiktaş’ta. Onlar ise rüyanın tamamlayıcısı, ama başkasının rüyasının. Onlar sadece oyuncu, daha güzel gözükmesi için. Apartmana girersiniz ve o apartman asla sizin yaşadığınız apartman gibi değildir, ya da Ankara’daki herhangi bir apartman gibi. Dardır merdivenleri. Sürekli döner. En sonunda İstanbul’a gelme aracı karşınızdadır. İstanbul’a gelmek amaçtır. Maçlar, fuarlar, arkadaşlar, akrabalar, düğünler ise araç. Ayıptır “gelmek” amaçsa, bir nedeni olmalıdır İstanbul’a gidişin. Ankara başlı başına bir amaçtır. Şarkıda İstanbul için insanı yorar derler, sanki Ankara karamsar yapar adamı, umursamaz. Belki de bu yüzden başkent. Politikacıların işine geldiği için... O evdeki, araç olan evdeki, mutluluk bazen bir Playstation olabilir ya da farklı kaybedilen bir PES maçı. Mutluluğun uyuşturucu etkisi yaptığı ve aç bıraktığı bu ortamda gözlenebilir. O zaman beklersiniz biri gelsin de yemek yapsın diye. Sonra sevgili yetişir. Doyurur. O, sersemliği biraz alır. Tekrar dünyaya dönersin. Bu şehirde maça da gidilebilir. Kanser olma uğruna tutulan ve bu sebeple her zaman destek verilen semt takımının maçına. Skor önemli değil, çünkü araçtır skor, tarihi yerde 2 saat geçirmek için araç. Ağaçlı yoldan hep beraber yürümek için. İstanbul’da yaşanmaz gerçekten. Çünkü onlar 12 saat yaşıyorlar günü. Ankara’nın bulutlarında, ilham ve mutluluk veren kasvetinde hayat yavaşlıyor. İstanbul’da hayat kaçar.01.00’de yatıp 16.00’te kalkarsan kaçar. İstanbul şarj aletidir, bir Ankaralı için, koşuşturmanın yorduğu, sınavların bezdirdiği, olmayan karın kızdırdığı...

...bu sırada Gökhan Kırdar çalar, gözlerim nemlenir, Vega’dan Ankara dinlemeye başlarım.

Ankara'da kar

"...giyindi kuşandı, çıktı dışarı. Yavaş yavaş indi merdivenlerden. Sabahın yalnızlığında ve sessizliğinde yürümeye başladı. Sırtında okul çantası vardı. Doluydu tıka basa belli. Ama kitaptan fazlası vardı çantasında. Sanki yılların ezikliği ve ağırlığıydı onu iki büklüm eden. Yürümeye devam etti. Minibüs durağına geldi, kuyruğu gördü, mutsuz bir şekilde sıranın sonuna geçti. Umursamaz bir görünüşle güneşe doğru bakıyordu. İçinden, "şu dolmuş da gelemedi" diye de geçiriyordu. Zaman geçti, sıra kalabalıklaştı. Üfleme, püflemeler arasında minibüs geldi. Gelen araba diğerlerine benzemiyordu. Yeniydi, büyüktü. Temiz ve parlak camları vardı. Sıradakiler teker teker binmeye başladı. Alabileceği kadar yolcuyu alıp hareketleneceği vakit çocuk koşarak önündekileri geçti ve kapıdan "içerde incem, içerde" diye seslendi. Şoför hemen frene bastı, çocuğun binmesine izin verdi. Ayakta gitmeye alışıktı çocuk, yine giderdi. Çantasını yere bıraktı, cebinden bir sürü bozuk para çıkardı. Hepsini şoföre uzattı. Gittikçe gittiler. Yolda da binenler oldu minibüse. Bayağı kalabalıklaşmıştı içerisi. Neyse ki zaman gelmişti. Çocuk şoföre seslendi: "Müsait bir yerde, lütfen!" Adam dikiz aynasından çocuğa baktı, çabuk bir hamleyle aracı kenara çekti, açtı kapıyı. Minibüs hızlıca uzaklaştı. Çocuk yolun karşısındaki okuluna şöyle bir baktı, derin bir iç çekti. Başlayan karla beraber koşarak karşıya geçti." şeklinde bir hikaye Ankara'yı ve Ankara'daki hayatı en güzel biçimde anlatabilecek bir ifade. Minibüse her binişte akla gelen, şehri sevdiren bir hikaye. Onu görürken, yanından geçerken, İstanbul'dayken, kar yağarken, yaz sıcağında şehri anlatan en güzel imge. Kuru Ankara'nın insanların üzerindeki yansıması. Sevilen de buydu, bu şehir hakkında. İstanbul efsanedir, müthiştir ama Ankara'da bizim bir parçamızdır.