Possibility of Being Loved by a Woman

There are possibly thousands and million that show the chance getting hit by a woman love. At least there are various examples shows us it is possible. Also if we can talk about a probability of something it tends to move away from zero point. Absolute impossibility of probability gives us a value points zero. Thus, we can comment on women’s tendency on being first in emotional relation is not impossible. However we can say that numeric value of their love is approximating from positive infinite to zero. Moreover, it may be like that. We can limit it to values between zero and one. Actually, it means a very little chance of hit on by a woman. It is kinda period that they usually get used to love the man. This directs us to another point which is Fog of War Paradox. As you can understand, woman behaviour in an emotional circumstance cannot be understood until you are brave enough to confess your love. All your drawbacks, anxiety and concerns about being frustrated and disappointed come true. There is no such a method to avoid these realities. You have to face with these if you fall in love and decided to tell her everything, at least something. Under the lights of things that I have mentioned above, you cannot be loved by a woman unless woman is your mother, aunt, grandparent or so on.

Schizophrenic Interviews

This week we have guest from Bilkent News. Bloodmoney is new columnist of the paper this year and he attracted the attention by his tales. We met him in guardhouse of the main campus and he answered the questions frankly.

Interviewer - How did you start acting?

Bloodmoney – My grandfather said me one thing. “History is written by the victor”. I do not forget this. It is a kind of maxim of life.

I – What do you think about last season of Lost? Do you have any predictions?

B – Oh, sorry! What is “Lost”?

I – You commented on the incidents were broken out last derby game. It was heavily criticised.

B – “If I say something, I know something” (Bitir, F. , 1999).

I – Radio-Television Supreme Board banned commercial that you showed up. Nowadays people talk about mature content may be in television. Should it be limited, banned completely or allowed totally for broadcasting?

B – “You cannot be a hero, if you think how does it end” said by an ancient determinist.

I – What is your favourite TV show?

B – Şebnem Kısaparmak shares the life.

I – Do you have Facebook or twitter account?

B – I do not use Facebook, it is waste of time. However, I am the person whose name is Slavoj Zizek in twitter.

I – What about your world view?

B – I am zealot Socialist Totalitarian.

I – Can we say Bloodmoney is religious?

B – Yes, I am a fan of Boca Juniors.

I – What kind of music genre represents you well?

B – Ankara oyun havaları. (Ankara regional folk music)

I – If you win the lottery what would you like to do?

B – I will take sea to Ankara.

I – What are 3 things that you take when you are castaway?

B – Marx, Engels, Lenin.

I – How is marriage going on?

B – I lost my wife 3 days ago.

I – Oh, sorry I did not know that.

I – Which book did you read last?

B – Konu Anlatımlı Kimya Soru Bankası. (Practice book for Chemistry with lecturing).

I - Which movie did you watch last?

B – Charlie bit my finger. That represents well the paradox of urban siblings and their cognitive dissonance.

I – We know that you are fierce fan of Bilkent Judges. How does it start?

B – When I was a little child, they come to the city we lived. My father took me to the stadium to watch their matches. One day, receiver gave me his jersey. Everything started one day later.

I – Thank you very much Blood. It was a great talk. We are grateful for reserving your time.

B – Okay, get out. I should have written my report. I will get an F.

Call of Duty: Modern Warfare 2

"This is for the record: History is written by the victor. History is filled with liars. If he lives, and we die, his truth becomes written - and ours is lost. Shepherd will be a hero. Because all you need to change the world is one good lie and a river of blood. He's about to complete the greatest trick a liar ever played on history. His truth will be the truth. But only if he lives, and we die."

Captain Price

Odour, simit and street

“An odour can triggers many things to brain” said professor. “You may remember a scene from your childhood or a specific moment in your life. However, as you know human cannot digitalise it yet”. “What do you mean by digitalise, professor?” said young man. “When you hear a pipe, you can record it, or when you see a beautiful view, you can shot. But you cannot do these for an odour that is appetitive”. After this answer, boy starts to think. A lot of memory realised in his mind. He remembered different odours and their remembrance. One of them is about new washed apartment. It keeps on corridors until floor dries up. It is definite and specific scent and he can define when he smells. And her scent... How can he forget it?

Boy bites a part from simit, while its odour is covering the room. It is weird that this kind of simple food's taste is good.

Class is dismissed. Girl got down the stairs and headed out to crowd. She moved through the seller and bought a simit. She bit it, chewed it, and swallowed. It was delicious, but everyday eating simit is unbearable. In a short moment, she thinks that she will never eat it again. Obviously she is not aware the saying “eat big bite, do not speak highly”. A sip is taken from orange juice.

I want to talk about things that peculiar to Ankara. One of them is weather which I point out in my last article. Moreover I will continue to tell about the weather. The second one is simit. At the very beginning of my life simit has a part. This dark, crispy, sesame thing is very powerful. It is filling,tasty and cheap. However, sadly and unfortunately you cannot find this out of Ankara. Thus you have possibly these kind of memories, if you live in Ankara. Having memories also means you walked a lot and saw many nice streets. Streets are the third one. If you cruise around the city, you may discover great places like Ayrancı, Esat, Kavaklıdere and Bahçelievler. Nice, green and silent streets are waiting for you. You can buy a simit and invite a good friend(it is optional). Walk long time. Do not worry about time. Smell the street, bite the simit. After long time you will remember these, not just some exam, project or rude man in copy line. At a moment, you feel that you love Ankara. You may remember a scene from your childhood or a specific moment in your life just by a scent. On the other hand we cannot keep it in our digital media devices.

“I just notice that there is a girl's shade on me. Maybe she is watching me. She comes to near. Now I can recognise her. Her scent, that is totally a sign, she is here. Then her face appeared behind the shade.

I said her I love you. Her response bemused me. She had not any time and she thanks to me.”

Coldplay - Violet Hill

http://fizy.com/s/152vbk

was a long and dark december
from the rooftops i remember
there was snow
white snow

clearly i remember
from the windows they were watching
while we froze down below

when the future's architectured
by a carnival of idiots on show
you'd better lie low

if you love me
won't you let me know?

was a long and dark december
when the banks became cathedrals
and the fog
became god

priests clutched onto bibles
and went out to fit their rifles
and the cross was held aloft

bury me in honor
when i'm dead and hit the ground
a love back home unfolds

if you love me
won't you let me know?

i don't want to be a soldier
with the captain of some sinking ship
with snow, far below

so if you love me
why'd you let me go?

i took my love down to violet hill
there we sat in snow
all that time she was silent still

so if you love me
won't you let me know?

if you love me,
won't you let me know?

Beynelmilel Futbol Ekran Görüntüleri - 2

Beynelmilel Futbol 2009 Ekran Görüntüleri - 1

Başına Buyruk

son sene sendromu ve biraz daha fazlası...

Ömrün her kısmında yer alan bir tutkunun insanın kaderini çizebileceğini gösteren güç, aynı zamanda bana bu yazıyı yazdıran güç. Bilen bilir lisenin son gününü. Sanki bir daha hiçbirini göremeyeceğimi düşünmüştüm 4 sene boyunca çok şey paylaştığım insanlar için. Ama ne oldu, bazılarını düzenli görme şansım oldu, bazılarını görmeyeli 4 sene oldu. İnsan çok uç noktadaki duygu birikimlerinde yürüdüğü zaman pek rasyonel davranışlar gösteremiyor olsa gerek.

Ters bir akışla yazdığımı da iki alt satıra geçmek için elimi tuşa uzatırken farkettim. "Ankara'yı özleyeceğim hiç aklıma gelmezdi" 'de arkadaş uzak diyarlar gitmiş, geri dönmüş ve içinde bulunduğu durumu anlatmıştı. Bu sefer biraz daha yakın bir zamana gidiyoruz. Hayat nane şekerleriyle* dolu gerçekten ben bunu bir kez daha anladım bu zaman git-gellerinde. Bir yolda giderken hedefinize yaklaşırsınız ama başlangıç noktasından da uzaklaşırsınız. Bir an düşünürsünüz; "bu başlangıç noktası olmasa ben asla yola çıkamazdım, geri mi dönsem acaba?" Bir seçim yaptırır insana. Hangisi daha kötü acaba diye.

Bölümümden dolayı şu birlik ve beraberliğe ihtiyaç duyduğumuz yaz aylarında staj görevimi yerine getirmekteyim. İçinde bulunduğumuz 2 ay boyunca Ankara'yı özleme belirtileri göstermem, önümüzdeki 3 yıl için kafamda soru işaretleri oluşturmakta. Ankara'nın ötesinde yine 4 yıl önceki gibi, gidince Ankara bir daha var olmayacakmış gibi bir endişe mevcut. Bir daha hiç göremeyecekmişim, yer yarılıp içine sokacakmışım gibi.

Tüm bunların üstüne bir de üniversitede son yıl psikolojisini de eklerseniz, müthiş bir kombinasyon elde edersiniz. Eğer lisedeki o sahneyi kaçıranlarınız, merak edenleriniz ve tekrarını isteyeniniz varsa yoğun istek üzerine kampüsümüzde tekrarlanacaktır...

...ben klavyenin tuşlarına düşen gözyaşlarına bakarken, winamp başarılı bir shuffle hamlesiyle Coldplay'den Cemetries of London'u patlatıverdi.



Nane şekeri hikayesi:

Recep rahatsızlığı sebebiyle doktora gitmiş ve sayılı gününün kaldığını öğrenmiştir. Bunun üzerine tee Yemen ellerine uzanan "müsrüflüğün lüzumu yok" iktisadi girişimini bir kenara bırakma kararı alır. Bu kararın ardından ev arkadaşlarına rastlar ve iki lafın belini kırma ihtiyacı hissderek onlara doğru seyirtir. Hal ve gidişat bildirimi sırasında "paradoks" kelimesi geçer. Recep sorar ne anlama geliyor diye. Ayten atlar; "hiç, nane şekeri". Sonra onlara başına gelenleri ve yeni iktisadi teşebbüsünü anlatır, akşam vereceği yemeği müjdeler. Kıllanan Ayten; nasıl olduğunu anlamaz ve sorar. Malum arkadaş cimrinin tekidir. Ama cevap gayet cömertçedir. "Eee, Ayten Bacu hayat nane şekerleri ile dolu".

Teknik Direktör

En son alınan RSC Anderlecht yenilgisinden sonra Sivasspor ve Bülent Uygun hakkında da birşeyler yazılmalıydı. Doğrudan konuya girmek yerine yolu biraz dolandıracağım.

1-Denizlispor
Kulübün başında Ersun Yanal olduğu vakitler (yardımcısı da Tevfik Lav ve Mesut Bakkal) herkes tarafından takdir edilen bir takımdı. Fakat o zaman analizler, yorumlar yapacak yaşta değildim.

2-Ankaragücü
Bu takım kaderin gücünü gösteren büyük ve inandırıcı kanıtlar sunabileceğini göstermiştir. Liseye başladığımda hazırlıktaki İngilizce dersi öğretmenim Ankaragüçlüydü. Bırak Ankaragüçlü öğretmeni o vakte kadar hayatımda Ankaragüçlü görmemişim. Pek inandırıcı gelmemişti. Ama zaman geçtikçe bir kabusa dönüştü ve gerçekliği yadsınamaz bir hal aldı. Takımın başında da Ersun Yanal vardı o vakit. Lige deli gibi giren takım kaçamayana sekiz, kaçana altı atıyor, büyük, küçük her takımın rüyalarına giriyordu. Bir Ankara deplasmanında Fenerbahçe takılıyordu. Açılışı Faruk Namdar-Hakan Keleş ikilisinin çabalarıyla yapıyor takım ve maçın bittiğini oyun havları eşliğinde Yılmaz gözümüze sokuyordu. Bir de Augustine Myhre denen zavallıya orta sahadan bir gol atmıştı. On kişi kalmasına rağmen Beşiktaş'ı mağlup etmeyi başarmıştı Ankaragücü.

3-Gençlerbirliği
Ankaragücü ile şov yaptıktan sonra Gençlerbirliği'yle neler yapabileceğini herkes tahmin ediyor, bu kulübün taraftarları dışındaki herkes de inanıyordu başarılı olacağına. Beklenen de oldu, müthiş bir kupa maçı oynadılar, Valencia'yı rezil ettiler.

4-Milli Takım
Hakan Şükür yüzünden erken biten bir macera idi Ersun için. Kovmasalardı belki 2006'ya , 2010'a rahatlıkla giderdik. Ama bilemeyeceğiz tabii.

5-Manisaspor
Yine müthiş bir başlangıç, şampiyonluk hesapları sonrası fos. En son düşmemeye çalışıyordu.

6-Trabzonspor
Bu güzel insanların sabırsızlığına ve aşırı sevgisine kurban oldu. Şampiyonluk hedefini soktu yöneticilerin kafasına Ersun Yanal.

Şimdi bunları niye yazdım? İzlediğim dönem boyunca belli bir anlayış ortaya koyan bir adamdır Ersun Yanal(Türk Futbolu için tabii ki). Diğerleri de Fatih Terim ve Bülent Uygun. Şimdi bu adamın yapmaya çalıştığı şey temelde basketbol gibi oynamak. Set hücum, set defans gibi. Ankaragücü 5-3-2 gibi birşey oynardı. 5'in sağı solu ta ileri kadar çıkar, hücum seti 3-2-5 şeklinde oynanırdı. burada kilit nokta forvet arkası oyuncu ve orta sahayı tutan oyuncu. Ki bunlar bizim 3-2-5'in 2si. Bunlardan biri çapa olurdu (DMC), biri de, ki forvet arkası oynayan oluyor bu, bek, libero artık Allah ne verdiyse. Bu forvet arkasının birinci amacı kaybedilen topta takımın hızlı çıkmasını engelleyip, takımı dengesiz şekilde yakalayarak setteki adamlara topu aktarmak. Dolaylı olarak ta kontra sigortası görevi görüyor. Diğer çocuk ise öndeki sigorta patlarsa teknik faul aldırıp takıma zaman kazandırıyor, takımın geriye dönmesini sağlıyordu. Bunu Ankaragücü'nde Yılmaz yaparken, Burak'ta forvet arkası oynuyordu. Gençlerbirliği'ne baktığımız zaman ise Yılmaz'ın görevini Serkan'ın üstlendiğini görüyoruz. Önünde de hücum yapabilen biçer-döver Zdebel the forvet arkası. Solda Filip, sağda Tandoğan, ortada El Saka, Ümit, Baki(Deniz). Kurgu aynı adamlar farklı. Ama sanki Gençler AG'ye oranla daha agresif daha bi gung-ho takılıyordu. Neyse fazla uzatmadan Trabzon'a geçelim. Trabzon'da Ersun'un bu çılgın anlayışından eser yoktu. Daha sakin, eskisinden daha çok pasla ilerleyen, gol için herşeyi deneyen bir takım hüvviyeti kazandırmıştı Ersun. Ama her zaman tek amacı rakipten fazla gol atmak idi. Bu size saçma gelebilir zira rakipten fazla atarsan kazanırsın. Amma velakin Ersun takımları kazanmak için oynamaz, çok fazla gol atmak için oynar.

Tarihimizde böyle güzel bi anlayış mevcutken Bülent kolay yolu seçmiş ve ligimizin Yunanistan'ını ortaya çıkarmıştır. Sivasspor'da kitleleri yanıltan birşey var. İzlendiğinde sanki 90 dakika, 10 kişi kalecinin önünde rakibi bekliyormuş gibi geliyor. Fakat Sivas'ın numarası hücumda değil savunmada olduğu için bu böyle geliyor. Yoksa her maçları 0-0 biterdi. Kaçırılan nokta ise her takım hareketinde (hücum ya da savunma) aşırı derecede fizik kullanmaları. En teknik oyuncularından, en düz adamına kadar her şartta fiziki üstünlikleri kullanıyorlar. Bu da tabi pek hoş karşılancak birşey değil ve sürekli de defans yapmak olarak algılanıyor. Fiziki ve kondisyona bağlı devamlılıkla ömrü billah savunma yapabilir Sivasspor. Hata yapmadığınız ve yorulmadığınız sürece o maçta gol olması pek mümkün değil. Fakat, eğer siz presi etkisiz hale getirecek pas organizasyonunu sağlayabiliyor ve bunu Sivas'ın yarı sahasında yapıyorsanız takımda bir panik havası görülmeye başlıyor. Sadece mücahitlerden oluşan ve temel olarak yeteri kadar kapasiteli olmayan oyuncular kademe hatası ve pas hatası yapabiliyorlar. Ki bunu zaten ön eleme maçında gördük. Kim ne derse desin bu anlayış lig için kısa yoldur. Diğer takımlar daha kuvvetli ve teknik olmadıkça Bülent'in bu çabası işe yarayacaktır.

Bihaber

Bu yazı 9 numaraya adanmıştır, tesadüfleri seven...

"Aşk, tutku düzeyinde sevme olayı. Olağan sevmeden kişinin duygularını yönetememesi durumu ile ayırt edilebilir."*

Aşk iki kişilik midir? Aşık olmak için neler gerekir? Aşık olduğumuzu nasıl anlarız? Ya da aşk anlaşılır mı, hissedilir mi? "Bu kez aşık oldum" denilebilir mi?

Aşk ta bir tür sevgi bazen gösteremediğimiz, kendimi anlattıramayan. Gerçek karşılıksız sevgidir. Aşık olmanız için karşıdakinin de size aşık olması gerekmez. İlk görüşte aşk derler ya görmeniz yeterlidir aşık olmak için. Bazen varlığını bilmeniz de yeterlidir, görmeseniz, hisstemeseniz bile. Onun varoluşu sizi heyecanlandırır. Ondan sizi sevmenizi beklemezsiniz. Dünya döndükçe, o da yaşadıkça içinizdeki aşk ta mevcudiyetini devam ettirecektir.

Peki ya o sizi sevmiyorsa. Ya onun kalbinde de sizinki gibi başkası için atmaya "can atan" bir his varsa? Tüm bunlardan haberdar olmak sizin aşkınızı değersizleştirir mi ya da azaltır mı? Herşeye rağmen o uzaktan bakışlarınız, beraber geçireceğiniz günler hayali size kendinizi kara kedi gibi hissettirebilir. O zaman da tıpkı başladığı gibi sessiz sedasız, kimsenin haberi olmadan terk i diyar size görünmüştür.



Kaynak
http://tr.wikipedia.org/wiki/A%C5%9Fk

Gam Tozu ve Dünya'nın Ninnisi

...gencin cansız bedeni yatağın üstüde duruyordu. Aslında cinayet ya da intihar değildi sebebi. Hani derler ya vakit saat gelmiş diye. Yatağın üzerinde duruyor da denemez, uykuda yakalanmış gibi yorganın altında, yüzü duvara dönük, hala uyuyormuş gibi. Odanın genelinde bir düzen hakim olsa da bi karışıklık ta sezilmekte. İş üstündeyken uyuya kalmış, sonra da yatağa girmiş gibi. Ama etrafı toplamaya yetecek gücü kalmamış. Masanın üstünde bir sürü kağıt; bazıları ders notu, bazıları malzeme listesi, bazıları el ilanı. Aralarda kimliği, telefonu, kalemi falan da seçilebiliyordu. Bunların yanı sıra bilgisayar da açıktı. Çalışmasını bilgisayarda yapıyordu sanki. Siyah ekran, arkasında tüm cevapları tutuyormuşçasına orada dikiliyordu. Bir fare hareketiyle sanki tüm sırlar çözülecek, oğlanın neden öldüğü belli olacak, konu da kapanacaktı. Herşey o harekete bakıyordu. Tüm bunların aksine, iki pencere ilişti göze. Biri ortam yürütücüsydü-ki duraklatılmış bi şekilde bekleyen vega görülüyordu. O kadar sabırsız görünüyorlardı ki "Ankara"'yı söylemek için, püflemeleri rahatlıkla duyulabiliyordu Deniz'in. Diğer pencere ise web tarayıcısına aitti. İşte bu herşeyin cevabının olabileceği bir ipucu olabilirdi. Ya da alakasız, boş bir sayfa da olabilirdi. Uzun-sayfalarca süren, bir yazı vardı ekranda.

"Üç yıl önce... Hazırlıktayken okuldan eve gitmek için ODTÜ durağında bekliyordum. Öyle sağa sola bakınırken bir kız gördüm. 30 saniye sürdü herhalde. Bir insan, bir insana bu kadar mı benzeyebilirdi? Sanki Melisa Sözen karşımda duruyordu. Sadece Melisa Sözen'e benzerliği değildi benim gördüğüm. Tanımlayamadığım başka birşey de vardı. Daha sonra Bilkent Köprüsü'ndeki durakta da gördüm, sonra tekrar ODTÜ'de. Çoğunlukla da yanında bi oğlan vardı. Erkek arkadaşıydı herhalde. İlerleyen zamalarda okulda da görüyordum. Bir seferinde ise yemekhanedeki kuyruktaydı. Bir tabak makarnaya aynı anda hamle yaptıktan sonra karşılıklı özürler vardı. O yemeği, hatta günü; sesini duyma mutluluğuna sahip olarak geçirdim. O günden sonra da görmeye devam ettim. Bazen bi koridorda, bazen bi durakta, bir sene sonra ise serviste karşılaştım kendisiyle. O yıl boyunca onu sadece serviste görebiliyordum. Bir İngilizce dersi arasında önümden geçerken gördüm. O sırada arkaşımı gördü ve konuşmaya başladılar. Gerçekten çok önemliydi bu çünkü arkadaş sayesinde kim olduğunu öğrenebilecektim. Sonra düşünmeye başladım. Bu insanlar nereden tanışıyorlar diye. Akabinde hazırlıktan tanıştıklarına kanaat getirdim. Bu kısa süre içerisinde de zaten onlar konuşmalarını bitirdiler. Şimdi bakınca niye gidip te kim olduğunu sormadığımı bilmiyorum. Halbuki durumu olabildiğince açıklayıp, sorabilirdim ki sormamam daha sonra başka büyük sorunlara sebep olacaktı. Bu karşılaşmadan sonra bi daha görmedim onu. Bir sonraki sene hem görememekten-gözden ırak olan gönülden de ırak olur hesabı, hem de derslerin yoğunluğundan kızı unuttum gitti. Fakat bu duyguları daha da kuvvetlendirdi. Çünkü uzun zamandan sonra ilk defa görecektim. Herhalde yine servisteydi bu kaşılaşma. Bi kaç kez daha görünce bir anda! düzenli bir şekilde görme isteği uyandı içimde. Hergün iki sefer durağa gelmeye başladım. Bir gün görünce haftaya yine aynı günde ve zamanda gitmeye çalıştım. Ama kızın gelişlerinde bir düzen ua da istikrar yoktu. Bu durum görmeyi zorlaştırsa da içimdeki görme isteğini güçlendiriyordu. Bir gün servis için İktisat Binası'nda beklerken-zaman öldürmek demek daha doğru olur, kızın binadan çıktığını gördüm. Aslında okulun ilk günüde de G Binası'nda görmüştüm ama bu , tüm hikaye için çok dramatik bir andı. kız binadan bir oğlanla çıkmıştı. Arkadaşı da tanıyor gibiyim. Liseden tanıyorum diye geçirdim içimden. Herhaldeydi, çünkü daha çocukla konuşma fırsatı bulamamıştım. Kız durağa doğru geliyordu. Ben de vakit geçirmeye devam ederek duraktan ayrılıyordum. Emindim, zira kız nasıl olsa durağa gelecekti. Kızın yanından geçtim ve bir tur atıp tekrar durağa döndüm. Ama durakta yoktu. Biraz yukarıdaki durakta da yoktu. Yine onsuz ve dolayısıyla umutsuz bir şekilde servise bindim. Aklımda ise yanımdan geçerkenki an görebildiğim yüzü vardı. Son kez gördüğümde yanından geçip gittim. Bugün ilk defa seni gördüm serviste. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle."

Player Substituted In

Beşiktaş seems posh when you look at it from Barbaros. It is just seen the colorful, lighted shops and buildings. However real Beşiktaş is hiding behind these ornaments. These are just a kind of camouflage and decoration. Continuing to walk down to street during the sunset. Sun goes behind the Kız Kulesi and thoughts pops up in mind that the how much we are distant to opposite side, life, happiness and success by just looking at sun that is greeting the city. At this time you just arrived the city core.

Firstly fishermen welcomes people, before entering Ihlamur. Beyond this point just shows the real Beşiktaş. All of old, crowded, jammed buildings that seems familiar from Kemal Sunal's films. A character from the movie just live there, that we can see or imagine. While cruising around, it is not hard to feel the spirit of all hanging lives from windows before we see and after we go. There are children, play football wearing Beşiktaş jersey. Lips smile and thoughts appear about the saying; “everybody become a fan of x”. This is like a concrete example of the sentence. I am a fan of Beşiktaş, that makes me happy and in this great place I am a just travaller passing through here that blackly shining and has a whitely hope. Except of me the others are not temporarily in here. They are the parts of a puzzle and stand for years.

You enter an apartment and walk up the stairs. It is narrow and spiral ladders makes you bored but puts into the stories happened in here. It is an understanding shows you are not in a familiar apartment that can be found in Bahçelievler or Ayrancı. At the end of the ladders, it is time to confront with objective in order to reach to goal. You can easily find a way as a objective to go to İstanbul. Since you decide that you also need a strong cause to go. İstanbul is not a cause. Football matches in the historic and scenic stadium, playing computer games with best person in the world, missing love are all a good cause for achieve to go to İstanbul. Under these circumstances it is possible to see the huge impact of the happiness on person that is not aware of his hunger and sleeplessness. Just waits for a magical touch from an angel and being happy and full again. This is the chance to turn back to reality of the wild and cruel world.

More than one year later, there is an opportunity to meet in same place. However, the big cause to come to İstanbul completely shades the big, possible happiness in this place. For whom the bells toll? This is a complete separation from the flat. On the other hand people think that is more than leaving the flat. They are just preparing to leave all memories and feelings. For a moment they stopped to put stuff on boxes. You are on the narrow side of the big emotional line separates the situation, crying or not. With full eyes they continues to put stuff in boxes by looking at walls with shattered heart. Unwillingly all the actions and decisions are. It is seen a new life and experiences at the end of the tunnel as a little candle light.

Snow in Ankara

He was dressed, went out and slowly downed the stairs on the morning of the loneliness and the silence. School bag on his back had more than books. It was bruised of years and a truly burden on his shoulder. Downed darkness of the early of the day seemed so suitable for this man.

He continued to walk and arrived the bus-stop, saw the very long queue, stood at the end of the queue hopelessly and had a reckless lookup to barely shining sun. He thought about late minibus while was losing himself in a blurry horizon as realisation of the possible future in the clashing clouds. Time has passed, the line became crowded. He thinks he was very behind of the line as he was not able to reach vehicle on time whereas the end of the line was too far from the bus-stop that was not seen from the place, child stood. Minibus arrived with growls later. It did not look like others-it was new, large, clean and it had bright glasses. People started to get in it. When it was full, boy ran front of the line and shouted through the door "inside, inside". Driver immediately stopped and child jumped in. Boy was used to travel on stand. He put his bag on floor and got some money from his pocket. He gave all coins to driver. They went long and long. There were people to get in and get out of. Interior become crowded during the way. Time had come at last. The child yelled to driver: "in an available place, please". Man looked at him from the rear view mirror, quickly moves vehicle to right side of the road, opened the door. Minibus quickly went. Child crossed the street and stop in front of the school. He looked at it like a deep sigh was. Meanwhile pouring rain stopped and turned into snow immediately. He quickly entered the building.

He imagined a story that can tell his all feelings freely and honestly. It is certain that he cannot able to share his own world to another people. It is a way to introduce flying images in his mind by writing. Thus anybody can able to read and feel pity about him. His only and biggest desire was that. Asking for sympathy. His thoughts-in the form of a story of life in Ankara, could tell the most beautiful expression. It comes to mind for every boarding minibuses. When he sees it, while he is passing near, being in İstanbul, touching gliding snow flakes at the moment, feeling the summer heat on his head... All of these are the most beautiful images which tell the city. It is reflection on faces of people of vain Ankara. Loved it was, and a lot of about this city. To be frank; Istanbul is legendary and awesome, however Ankara is a huge part of him. He totally dependent on Ankara desperately.

Güven ve Korku

Çok dramatik bir yazı olacağa benziyor, ya da benim uydurmam. Aslında girizgah bulamadım kelimeleri tüketiyorum. Tamamen bugün yaşadıklarımla ilgili geçmişe dönük karamsarlıklardır satırlara dökülecekler. İnsan neden güvenir, neye güvenir, kime güvenir? Ya da belirli kavramlar var mıdır güveni açıklayacak, belirginleştirecek? Bir an gelir, o insana güven duyabileceğinizi hissedersiniz. O an üzerine büyük yanlışların derin hayal kırıklıklarının inşa edileceği andır maalesef. Her seferinde kimseye güvenilmemesi, inanılmaması gerektiğini düşünen, her zaman umudu başkalarının ifadelerindeki samimiyete bağlıyor. Ve beklenen oldu bir pişmanlık daha gün yüzüne çıktı.

Yazayım da rahatlayayım diye düşünüp bayağı bir şey yazarım diye düşünüyordum. Ama yazacak malzeme yok. Dramatikten uydurukluğa doğru gidiyor yazı bu kısımda sanki. Bir sonraki paragrafta toparlayacağım.

Korku insanları rehin almışsa, her birey çaresizce rüzgarda savrulmaktaysa, o zaman bizler ideallerimizi nasıl gerçekleştiririz? Tehditler etrafımızda kol geziyorsa, gölgelerin içinden savaşamayız. Mamafih güçsüz taraftakilerdensek inancımız yeteli mi ki? Karşılık veremeyecek kadar zavallı ve bedbaht bir durumsa teslim bayrağını çekmek geriye kalan seçenektir. Tüm baskılara ve haksızlıklara karşı göğüs geren insanların mutlak ve kaçınılmaz mağlubiyete karşı yapacakları şeyler sınırlıdır. Ellerindeki onlara sadece yenilgiyi, kabullenmeyi ve sömürüyü verecektir. İşte o zaman büyük parıltılı güven de toprağa karışacaktır.

Tsigalko The Last Goalbender

Yine Tsi hakkında birşeyler yazacaktım ama New Orleans ile ilgili yazıyla uğraşmaktan unuttum buraya ne yazacağımı. Hatırlayınca buraya ekleyeceğim. Umarım hatırlarım. Aklıma güzel şeyler gelince Tsi hakkında hoş şeyler çıkıyor ortaya.

Night Time in New Orleans Son Kısım

Hikayeyi size atlaya atlaya anlatıyormuşum gibi gelebilir. Muhtemelen de öyle zira hatırladıklarım kadarını size aktarıyorum. Şimdi son duruma bakacak olursak.

-İtalya'da (Vatikan) bir kilisede başladı hikaye.
-Sonraki kısım tam olarak hatrımda olmasa da İtalya'da devam etmedi.
-Kel adamı daha sık gördüğüm söylenemez.
-Kel adamla bir bağlantım var ama daha fikirlerim için çok erken.
-Bu adam güvenilecek birine benzemiyor. Öte yandan çok konuşup da sizi ele verecek biri de değil.

Şu anda ise adamla istirarlı bir görüşmemiz var. Her ne yapıyorsa beni bunlardan uzak tutmak gibi bir düşüncesi yok. Hatta onların bir parçası yapma uğraşında. Bu doğrultuda da şu anda Baltimore'a doğru gittiğimizi söyleyebilirim. Sanırım gideceğimiz yer bir eğlence merkezi.

Evet dediğim gibi pek sağlam bir insanla beraber değilim. Konu şu ki adam kiralık katil. Baltimore'daki iş te bir kan parası.

Adam sanırım lunaparkın sahibiydi. Parkta meydana gelen bir kaza sonucu şikayetçi ölen aile yakınları, mağduriyet falan. Adam da pis herhalde. Aileler de işi bizimkine havale etmiş. Gitti adam...

Yine yoldayız. Bu sefer de Şili gözüktü bize. Bir baba oğul ortadan kalkacakmış. Yanımdaki arkadaş pek ilgilenmiyor adamların yaptıklarıyla falan. Bu ikisi en büyük şarap üreticilerinden. Şili'ye acayip para giriyor sayelerinde. Ama kader de ikisini öldürmek varsa bizimki durmaz kıyar canlarına.

Valla adamlar parada yüzüyorlar. Bir çiftlik yaptırmışlar şaştım kaldım. Bir köşede de mahzen üretim yeri falan var şaraplar için. Sırf orayı gezmeye gelenler var. Neyse ki bizim adam görevini yine başarıyla icra etti.

Yav ben bu hikayenin bu kadar uzayacağını düşünmüyodum ama baya da bir şeyler varmış yazılacak. Neyse efendim araları özet geçelim o zaman. Şili macerasından sonra Paris'e gittik Amerika Büyükelçisini öldürmek üzere. Güzel ve şık bir planla onu halletti sağolsun. Bu işi de hallettikten sonra keli defalarca kurtarmış CIA ajanını kurtarmak için tekrar Amerika'ya döndük. Zorlu geçti baya ince eleyip sık dokuduk ama başardık tabi. İşin birinden kalmış bir şahit varmış. Bunun da ortadan kalkması gerekiyor doğal olarak. Fakat adamın dışında bir de suç görüntüleri var bunu da ele geçirmek gerek. Ben bu görüntülerin peşine düşerken kel de adamı hakladı. Buraları pek hatırlamıyorum birkaç icraatımız daha oldu bundan sonra. Amerika'dan da ayrılmadık sanırım. Misissippi'ye gittiğimizi ve düğün bastığımız yarım yamalak hatırlıyorum. New Orleans'da bir geceydi tek hatırladığım...

Şimdi bir mail geldi de diyorlar ki bizim kel ölmüş. Son görevinde haklamışlar. Diyeceksiniz sen neredesin. Bir bilsem? İmza: ICA???

"Yetkililerin yaptığı açıklamada suikastçinin Başkan'a suikast hazırlığı içerisindeyken Beyaz Saray'da öldürülmüş olduğu yönünde. Öte yandan çıkan çatışmada Başkan Yardımcısı da hayatını kaybetti."

Night Time in New Orleans Birinci Kısım

Hikayemiz Romanya'da başlıyor. Bir hastane sanırım burası. Ruh ve sinir hastalıkları üzerine. Öte yandan herkes gizli kapaklı işler peşinde gibi. Neyse buradan çıkıp tekrar hikayeye devam edelim. Hava açık, güzel bir bahar akşamı. Klişe ile "hava ve zemin top oynamaya müsait". Ama ben neden buradayım? Hatırlamıyorum, niye geldim, neden buradayım. En önemlisi neresi burası? Aa dur bi dakika. Romanya'dayım ve burası bir hastane ama nereden biliyorum? İyice ilginçleşiyor durum. Hmm biraz önce bir doktorun dediklerine kulak misafiri oldum. Hastalardan biri sanırım kaçmış. Tehlikeli bir durum mu acaba? Pek endişeli ve panik değildi kimse neyse...

Evet bir Hong Kong sabahına uyanmış bulunuyorum. Bi adamla tanıştım, Avrupa'dan sanırım. Pek fazla konuşmuyor. Takım elbiseyle dolaşlıyor sürekli. İlginç bir tip. Hmm, dışarı çıkmış, ses seda yok. Off, o ne gürültüydü. Bi patlama oldu sanırım. Hakkaten ben nerelerde geziyorum böyle? Yine aynı soru. Neredeyim, niye buradayım, nasıl geldim?

Hava çok sıcak. O patlamadan sonra cehennemdeyim sanırım. Yok, bi çadırdayım. Ama hava gerçekten de çok sıcak. Neredeyim ben bu sefer acaba? Hmm, duvardaki harita Güney Amerika haritası ama burası neresi? Bi uçak sesi bu kulağıma gelen sanki. Pervaneli eski bir uçak gibi. Haydi bakalım yine bir gürültü hengame. Patlamalardan ne zaman kurtulacağım acaba? Bu arada bizim kel çocuk nerede acaba?

Şimdi neredeyim? Her patlamada başka bir yerde uyanmak pek hoş birşey değil. Sürekli yer değiştiriyorum. Ama neden? Ya da nasıl oluyor bu iş? Bu sefer hiç merak etmiyorum nerede uyandığımı. Aha kel çocuk ta geldi. Arkadaş neredeyiz biz? Sen neredeydin daha önce? Aa, bak hiç cevap veriyor mu, pis kel. Evet odaya kısılıp kalmak istemem. Dışarı çıkma vakti geldi. Hem böylece istemeden de olsa nerede uyandığımı öğrenmiş olurum. Ne güzel bir bina, eskiye benziyor. Sokaktaki tüm binalar böyle şimdi onu farkettim. Eski bir şehir olmalı. Biraz yürüyelim bakalım. Bir gazete ile öğrenebileceklerin sınırsızdır. Çok güzel. Son durak Macaristan. Hop hop ho- durun ya noluyor...

Birileri beni tuttuğu gibi bir arabaya bindirdi. Ben dur demeye kalmadan. Muhtemelen Macaristan'da değiliz. Yani şu zamana kadar yaşadıklarım bir bölgede fazla kalmayacağımız yönünde. Dışarıdan sesler geliyor. Gemilerin kornalarından geliyor. Bunun yanında dalga sesleri de az az kulağıma gelenler arasında. Çok zekiyim liman gibi bir yerdeyiz hemen buldum. Acaba hangi liman? Bunu öğrenene kadar başka bir yere gitmezsem eğer...

Karanlık. Soğuk. Sessiz. Hapishanede miyim? Yok bu olamaz. Ben tüm bunları yaşarken keltoş ne haltlar karışıtırıyor? Aha gördüm adamı. Yok duymuyor beni ya da duymamazlıktan geliyor. Aaa geri geldi mamafih yine başaramadım. Aha bi kapı açıldı. Bekli birini bulurum. Uuv ne kadar da aydınlık. Hiçbirşey gözükmüyor ışıktan. Sesler, bizim kelin sesi. Tekrar karanlık...

Rap Yaparken Günaha mı Girdim?

Daha önceki yazıda da endişelerim ve tereddütlerim mevcuttu Türk Rap'i hakkında. Artık eskisi gibi merak, gizem falan yok ortalıkta. Herkes yalnız başına birşeyler oluşturmaya çalışıyor. Kavga dövüş te bitti, ortam süt liman. Fırsattan istifade, Rapstar yarışmasını da yayına soktular. Hani genç arkadaşımızın birkaç sene önce çıkardığı albüme ilham olacak, taşlama ve eleştirirlerle dolu albümün hedefi yarışmalar gibi. Biz onu seviyorum, bunun stili var, öbürü kendini bilmem ne ideolojisine adamış diye kendimizi kandırmışız. Ekşi Sözlük'te yazdığı gibi herşey para içinmiş. Biz onları savundukça birbirimize karşı onlar gittikçe körleşmiş. Çıkamayacakları belli bataklıktan, çıkmayacaklarını göremez olmuşlar. Belki de o kadar kapadık ki gözlerini nerede olduklarını bile bilmiyorlardı. Olan bize oldu iyi kötü güzel iki şarkı dinliyorduk. Artık o da yok. Radyo röportajında dedikleri gibi bizleri saçma sapan anlamsız şarkılarla başbaşa bıraktılar. Hee, onlar zorunda mı bizim dinlememiz için güzel şeyler yapmaya. Yok, kesinlikle değiller. Şu andan itibaren istediklerini yapmakta serbestler. Ama şöyle birşey de vardır. İnsan bir söz veriyorsa onu tutmalıdır. Tutamayacaksa da baştan böyle bir vaadde bulunmaz. Sözünü tutmayanlara da ne denir herkes çok iyi bilir.